miðvikudagur, febrúar 20, 2008
Uppeldisaðferðir...
Hmm... þetta verður líklegast spennandi kokteill hjá okkur hjónaleysunum... ég uppeldisfræðingur með fræðslustarf og stjórnun svo ekki sé minnst á kennsluréttindin og Karen mannfræðingur með sérhæfingu á sviði þróunarfræða! Hahaha... þetta verður klikkað! En ég hef alltaf sagt það að krakkar fólks sem er með félagsvísindamenntun eigi verstu krakkana. Ég kvíði því reyndar ekki hjá okkur en mér fannst 'Martin læknir' eða 'Doc Martin' þátturinn í kvöld á Rúv helvíti góður. Krakkinn í þættinum var illa skemmdur eftir uppeldisaðferðir foreldranna og það er ótrúlegt að hugsa til þess að það sé virkilega til svona fólk... þetta reyndar væri ekki fyndið ef þetta væri ekki satt!!!
Annars hef ég miklar áhyggjur af samfélaginu okkar núna. Ábyrgðarleysi, tillitsleysi og hroki virðist einkenna öll samskipti og það er kannski engin furða ef þetta er það sem krakkarnir verða vitni að á hverjum degi og sérstaklega í fari foreldra sinna. Það er alveg merkilegt hvað fólk getur alveg blákalt ætlast til þess að skólarnir sjái um krakkana þeirra og lagi það sem hefur klikkað hjá þeim. Ég veit það ekki... það er einhver nostalgíu fílíngur í mér núna... hef verið að hugsa til baka til ára minna í Grundaskóla og ég var nú kannski ekki beint barna bestur en í þá tíð voru afleiðingar ef maður gerði eitthvað af sér. Það var kannski þess vegna sem manni fannst það ekki í lagi að vera skemma eigur skólans eða annarra. Sumt þurfti maður að læra erfiðu leiðina en ekki margoft, einu sinni var nóg!
Það sem vantar núna að er að raddir þeirra 95% nemenda sem eru prúðir, stilltir í tímum og kunna sig fari að yfirgnæfa 5 prósentin og krefjast þess að þau fái vinnufrið í tímum og geti litið af eigum sínum án þess að þeim sé stolið eða þær eyðilagðar. En það náttúrulega gerist ekki ef ávinningurinn er enginn. Mér finnst þetta bara svo sorglegt vegna þess að með dyggri aðstoð lélegra launa eru kennarar að hörfa úr stéttinni... það sem einu sinni var talið vera virðingarvert starf er núna orðið að einhverju hugsjónarstarfi þeirra sem nenna eða kunna ekkert annað. Hvað erum við að græða á því að hafa fólk í þessum störfum sem eru annað hvort hrætt við nemendurna, óánægt með launin/aðstæðurnar, getur ekki þróast í starfi vegna þess að það er of lýjandi? Er þetta að undirbúa krakkana undir þátttöku í samfélaginu? Ég er ekki viss... ekki þá nema til þess að hafa óbilandi trú á að þau geti komið fram við aðra eins og þeim sýnist, hagað sér eins og þeim sýnist og þurfi hvorki að bera virðingu fyrir einu eða neinu né að taka ábyrgð á gjörðum sínum. Þetta verður skemmtilegt samfélag að búa í... eða hvað haldið þið?
Lag dagsins minnir mann svolítið á þessa einstaklingshyggju sem tröllríður okkur núna... en það er Circle of friends með Edie Brickell. Fariði annars bara í rassgat og reynið að gera eitthvað fyrir mig í staðinn fyrir að reyna alltaf að skemma allt fyrir mér!
Djók :þ
Annars hef ég miklar áhyggjur af samfélaginu okkar núna. Ábyrgðarleysi, tillitsleysi og hroki virðist einkenna öll samskipti og það er kannski engin furða ef þetta er það sem krakkarnir verða vitni að á hverjum degi og sérstaklega í fari foreldra sinna. Það er alveg merkilegt hvað fólk getur alveg blákalt ætlast til þess að skólarnir sjái um krakkana þeirra og lagi það sem hefur klikkað hjá þeim. Ég veit það ekki... það er einhver nostalgíu fílíngur í mér núna... hef verið að hugsa til baka til ára minna í Grundaskóla og ég var nú kannski ekki beint barna bestur en í þá tíð voru afleiðingar ef maður gerði eitthvað af sér. Það var kannski þess vegna sem manni fannst það ekki í lagi að vera skemma eigur skólans eða annarra. Sumt þurfti maður að læra erfiðu leiðina en ekki margoft, einu sinni var nóg!
Það sem vantar núna að er að raddir þeirra 95% nemenda sem eru prúðir, stilltir í tímum og kunna sig fari að yfirgnæfa 5 prósentin og krefjast þess að þau fái vinnufrið í tímum og geti litið af eigum sínum án þess að þeim sé stolið eða þær eyðilagðar. En það náttúrulega gerist ekki ef ávinningurinn er enginn. Mér finnst þetta bara svo sorglegt vegna þess að með dyggri aðstoð lélegra launa eru kennarar að hörfa úr stéttinni... það sem einu sinni var talið vera virðingarvert starf er núna orðið að einhverju hugsjónarstarfi þeirra sem nenna eða kunna ekkert annað. Hvað erum við að græða á því að hafa fólk í þessum störfum sem eru annað hvort hrætt við nemendurna, óánægt með launin/aðstæðurnar, getur ekki þróast í starfi vegna þess að það er of lýjandi? Er þetta að undirbúa krakkana undir þátttöku í samfélaginu? Ég er ekki viss... ekki þá nema til þess að hafa óbilandi trú á að þau geti komið fram við aðra eins og þeim sýnist, hagað sér eins og þeim sýnist og þurfi hvorki að bera virðingu fyrir einu eða neinu né að taka ábyrgð á gjörðum sínum. Þetta verður skemmtilegt samfélag að búa í... eða hvað haldið þið?
Lag dagsins minnir mann svolítið á þessa einstaklingshyggju sem tröllríður okkur núna... en það er Circle of friends með Edie Brickell. Fariði annars bara í rassgat og reynið að gera eitthvað fyrir mig í staðinn fyrir að reyna alltaf að skemma allt fyrir mér!
Djók :þ
